Wat was ik ontzettend blij om te horen dat wij weer in verwachting waren. Wij waren al een tijdje ‘bezig’ om weer zwanger te worden en net op het moment dat we het ziekenhuis traject in zouden gaan werd ik zwanger.
Tegenwoordig kan je al vrij vroeg zien wat het geslacht is van je ongeboren kindje. Wij wisten dus ook al vrij snel dat we voor de 3e keer ouders zouden worden van een meisje!
Omdat ons eerste kindje aan het eind van de zwangerschap is overleden door een rijping stoornis van de placenta en er een hoge kans is op herhaling is er destijds besloten dat bij volgende zwangerschappen het kindje niet langer dan 36 weken in de buik mag zitten. Dit betekent dat wij dus ook al vroeg in de zwangerschap wisten wanneer ons kindje geboren zou worden.
Bij deze zwangerschap stond de bevalling gepland op 3-3-2019. Een mooiere datum kan haast niet!
De laatste weken van de zwangerschap zijn door het overlijden van ons eerste dochtertje Marlin altijd erg spannend. De laatste 3 weken werd ons kindje goed in de gaten gehouden en werd er elke dag door middel van thuismonitoring (een ctg die thuis gemaakt kan worden en die in het ziekenhuis wordt beoordeeld) gekeken of ze het nog fijn had bij mij in de buik. Gelukkig was dit het geval, al zaten we toch nog regelmatig in het ziekenhuis omdat er soms een beangstigend gevoel op kwam zetten waardoor ik even in paniek raakte. Gelukkig wisten de doctoren in het Wilhelmina ziekenhuis(WKZ) mij dan weer snel gerust te stellen en konden we er weer even tegenaan.
En dan eindelijk is het maart.
2 Dagen voor de bevallingen kreeg ik longrijpingsprikjes toegediend en op 3 maart mocht ik mij melden in het WKZ. Door de extreme drukte was het nog wel even spannend of ik wel in het WKZ kon bevallen. De doctoren wilde namelijk wel dat er een bedje vrij was op de medium care voor als de kleine toch extra zorg nodig zou hebben. Gelukkig hebben we afgesproken dat als er geen ruimte zou zijn we overgeplaatst konden worden naar een ander ziekenhuis als dat nodig was. Ik zag het niet zitten om ineens in een ander ziekenhuis te gaan bevallen. En wat ben ik achteraf blij dat we dat ook niet hebben gedaan!.
Om 7 uur hing ik al aan de telefoon om te vragen of er plek was op de verloskamers, en gelukkig er was plek. Om 8 uur mochten wij ons melden. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd er gekeken hoe alles er voor stond. Inmiddels had ik al contact op genomen met Marjolijn (Fotografie Marjolijn de Graaf). Marjolijn zou mijn bevalling gaan fotograferen.
Ik kreeg een tabletje toegediend die de bevalling in gang zou moeten gaan zetten. Na een uurtje te hebben gelegen mocht ik eindelijk weer in beweging komen. Een vriend van ons kwam nog even gezellig langs om een wandeling te maken in het ziekenhuis. Toen de weeën een beetje begonnen te komen zijn we maar weer terug gegaan naar de kamer. Er werd getoucheerd en verteld dat mijn vliezen gebroken konden worden. Bij de vorige bevallingen was de tijd tussen het breken van de vliezen en de daadwerkelijke bevalling erg kort. We hebben dus gauw mijn vader gebeld die samen met onze dochter Hailey onze kant op zou komen en Marjolijn was inmiddels ook onderweg. Vanaf dat moment ging alles eigenlijk best snel.
We waren gezellig aan het kletsen en af en toe was ik even stil, ik moest mij even concentreren op een wee. De weeën werden steeds krachtiger en het wachten was nu op de ruggenprik.
Toen mij dat te lang duurde omdat de arts weg was geroepen voor spoed in het umc heb ik maar besloten om het zonder ruggenprik te gaan doen. De pijn was wel aanwezig, maar dragelijk.
Mijn vliezen werden gebroken en ik raakte een beetje in paniek. Alsof ik wist wat er zou komen. Ik durfde niet meer zo goed mijn bed uit, waarom weet ik eigenlijk niet zo goed. Er werd een electrode op het hoofdje van het kindje geplaatst zodat ze haar hartslag goed in gaten konden houden. Toen bij elke wee de hartslag even stil viel werd ik doodsbang. Het gaat toch wel goed!?. De verloskundige, die niet meer de kamer uit ging wat ik erg fijn vond, wist mij gerust te stellen. Toen het stil vallen van de hartslag bij een wee aanhield zijn ze opnieuw gaan toucheren. Mijn vader ging even de kamer uit om samen met Hailey een ijsje te halen. En toen begon het..
Ik zal het nooit vergeten; ‘Niet in paniek raken Marjolein, ik ga nu de noodknop indrukken. De navelstreng van je kindje ligt voor de uitgang en is uitgezakt, er komen zo een heleboel mensen binnen.’ Op dat moment werd dus de ‘noodbel’ ingedrukt en de kamer stroomde vol met medisch personeel. Ik hoorde ze praten, maar wat ze allemaal zeiden heb ik niet geregistreerd. Mijn man deed een stap terug en ook Marjolijn zag ik een stap terug doen. Ik deed mijn best om rustig te blijven maar diep van binnen ging ik kapot! Ik was zo ontzettend bang.
Ik geloof dat ik alleen maar kon zeggen; ‘Ze gaat toch niet dood heh!?’ ‘Ze mag niet dood gaan!’
Inmiddels werd er van alles gedaan om de weeën te stoppen en werd mijn blaas volgespoten om er voor te zorgen dat het hoofdje niet verder kon zakken. De hand die de verloskundige in mij had om te toucheren moest ook blijven zitten. Zij gaf het hoofdje tegendruk zodat het niet de navelstreng af zou klemmen. In de verte hoorde ik steeds slechter de hartslag van mijn kindje. Toen werd alles losgekoppeld en werd ik, samen met de verloskundige die inmiddels bij mij op bed was gesprongen, door de gangen van het WKZ gereden, met spoed naar de OK. Het moet een raar gezicht zijn geweest met de verloskundige tussen mijn benen en al die mensen er om heen. Ik kan het me niet meer goed herinneren waar we naar toe gingen en hoe we daar zijn gekomen. Ik heb grotendeels mijn ogen dicht gehad en geprobeerd te ontspannen.. Maar man man, wat was dat zwaar zeg.
Toen we bij de OK aankwamen stond alles al klaar om ons kindje zo snel mogelijk te halen. Ik moest van het bed op de operatie tafel geschoven worden. Ik weet nog goed dat ze zeiden dat de accu van het bed leeg was, hij ging dus niet verder naar beneden. Er werd gauw een plank bij gehaald om mij toch op de operatie tafel te schuiven. Dat is best lastig, als er iemand tussen je benen zit die daar niet weg kan. Omdat de operatie tafel gekanteld werd viel ik er bijna vanaf. Mijn benen werden tegengehouden zodat ik er niet af zou vallen. Mijn man stond inmiddels al achter mij en had zich gauw omgekleed.
Het was heel stom maar ineens dacht ik; Je mag helemaal geen sieraden in als je geopereerd word waarop ik dus ook vroeg:
‘moet ik mijn oorbellen uit doen?’. ‘Nee hoor mevrouw dat hoeft niet’.
En toen kwam het kapje er al aan om mij onder narcose te brengen. Wederom raakte ik in paniek, maar ik probeerde mezelf zo rustig mogelijk te houden. De anesthesist was erg lief voor mij en probeerde mij rustig te houden. Ik zag nog net dat mijn buik werd afgeplakt en in werd gesmeerd met jodium en toen was ik weg.
Toen ik wakker werd leek het even of alles een droom was of eigenlijk een nachtmerrie. En toen ineens dacht ik
neeee! Mijn kind! Mijn kind is toch niet dood! Het enigste wat ik kon was huilen, heel hard huilen.
Mijn man stond ineens naast me en pakte mijn hand. Ik geloof dat ik hem wel 10 keer het zelfde heb gevraagd en verteld.
En daar was ze.. Onze mooie dochter; Beau Eloise.. Ze was kerngezond en had alles goed doorstaan. Dat was toch even heel erg moeilijk om te bevatten. Het eerste uur kon ik alleen maar huilen.
Mijn vader was inmiddels ook weer terug op de kamer samen met Hailey en die begreep niet goed waar wij ineens waren. Wat was ik blij dat ze even een ijsje waren halen.
Toen ik weer een beetje rustig was geworden werd ik terug gebracht naar de kamer en kwamen mijn vader en Hailey onze mooie Beau bewonderen. Hailey snapte er maar niks van. Huilende mama, blije pappa en een baby, een klein zusje..
Ik ben zo ontzettend blij dat alles goed is gegaan en dat Marjolijn aanwezig was om alles te fotograferen. Marjolijn mocht gelukkig ook mee naar de OK. Momenten die ik zelf niet mee heb kunnen maken heeft zij voor mij vast gelegd, waarvoor duizendmaal dank Marjolijn!
De keizersnede heeft er behoorlijk ingehakt. Het herstel ging erg langzaam en ik heb nog erg lang last gehouden van de wond. Inmiddels is Beau alweer 3,5 maand oud en begin ik steeds weer wat actiever te worden. Gelukkig doet Beau het nu super goed, ze heeft even wat opstart problemen gehad door de Reflux maar ze begint nu zelfs al een beetje spekkies te krijgen hihi. Ook Hailey is een hele goede en trotse zus. Mijn 3 prachtige dochters.. Marlin, Hailey en Beau. Wat ben ik toch ontzettend trots dat ik mamma mag zijn van deze prachtige meiden!.
Fotografie bevalling: Marjolijn de Graaf Fotografie; www.fotografiemarjolijn.nl Fotografie Beau en Hailey; Little Sunshine Photography www.little-sun.nl