Een beladen week..

3D Echo, het blijft bijzonder.. De enige levende beelden van onze Marlin

Vandaag 4 jaar geleden trokken we aan de bel.. Ik zal het nooit meer vergeten. Woensdag 22 juli 37,5 week zwanger van ons eerste dochtertje.

Ik weet nog zo goed dat ik een dag van tevoren vertelde aan familie en vrienden dat ze zo rustig was waarop iedereen zei, dat is heel normaal. Je kindje is al groot en heeft niet meer zoveel ruimte om te bewegen. Maar niets was minder waar..

De volgende dag was ze rustiger dan ooit tevoren. Er klopte iets niet. Ik ben gaan douchen in de hoop haar weer even een beetje wakker te maken, maar ook na het douchen bleef het stil in mijn buik. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik raakte een beetje in paniek. De verloskundige hadden we inmiddels al gebeld en kwam naar ons toe. Ik ging op het bed liggen en daar kwam de doptone..

Normaal gesproken was het altijd meteen raak, maar het duurde nu wel erg lang voordat we iets hoorde. Op dat moment greep ik de hand van mijn man vast en keken we elkaar aan, dit is niet goed…

De verloskundige bleef nog rustig en we hoorde een kleine doffe hartslag, er is nog hoop! We moesten snel naar het ziekenhuis om een echo te laten maken en moesten alvast alle spullen meenemen. Het zou maar zo kunnen zijn dat ze ons meisje zouden gaan halen.

Mijn man was net geopereerd aan zijn knie en kon niet rijden. Ik was te veel in paniek om te kunnen rijden dus we hebben ons schoonzusje gebeld of zij ons wilde brengen. De verloskundige mocht ons officieel niet meenemen in haar auto maar ze zou achter ons aan rijden.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bereidde de verloskundige mij voor dat er een heel team klaar stond om mij op te vangen. Toen we de lift uitstapte werd dan ook gelijk mijn tas aangepakt en werden we snel begeleid naar een van de verloskamers waar inderdaad een hoop mensen stonden te wachten. Ik mocht gelijk gaan liggen en het echo apparaat werd gelijk op mijn buik geplaatst.

Het werd stil in de kamer… heeeel stil… te stil.. Er werd angstig gekeken. Er kwam een gynaecoloog binnen die het echoapparaat overnam. Weer was het stil.. De gynaecoloog keek erg bedroefd en zei:

‘Ik heb heel slecht nieuws voor jullie…Het hartje van jullie kindje klopt niet meer’…

Diep van binnen wist ik het al toen ik onder de douche vandaan kwam, maar ik wilde het niet geloven.

Ik wilde het nog steeds niet geloven.

Ik heb geschreeuwd gehuild en gesmeekt dat het niet waar was.

Inmiddels deed mijn man een stapje terug en belde gelijk mijn ouders die vanuit het oosten gauw naar ons toe moesten komen.

Ik hoorde hem nog zeggen; ‘Het kindje leeft niet meer, Marlin leeft niet meer, kunnen jullie hier naar toe komen?’ Ondertussen stroomde de kamer leeg, er bleven nog een paar verpleegsters bij mij om mijn hand vast te houden en onderzoeken te doen.

Mijn grootste nachtmerrie is uitgekomen.. Mijn kindje wat al klaar was om op deze wereld te komen is overleden..

Dezelfde avond zijn we weer naar huis gegaan. We moesten de volgende dag terug komen om te bespreken wanneer we de bevalling in zouden gaan leiden.. 2 slopende dagen en nachten volgde…

#Stillborn #stilgeboren #mijnzonnetje #Dochter #geenhartslag #verslagen #paniek #nooitvergeten #vooraltijdmijnmeisje #watmisikjou #wkz #mijngroteliefde #Marlin